Üşüyorum anne
Üşüyorum, nerdesin?
Düştüm zamane, açlık bahane, anne.
Mevsimlerine durdum, meltemlere yüz sürdüm
Seni göremedim, nerdesin?
Uyuyamam, kınalı ellerin yok
Bin vitraydan sızıyor ya ışığın
Yüreğime işliyor sıcağın, yanıyorum anne.
Sana ben düşmedim şubatla
Bir melek ruhu arzundum imbatla
Bindallı beşiğinde mesuttum
Vakarlı ninnilerinle palazlandım
Yaşadık kaç bin yıl mutlu sabahlar
Altay ‘dan süt emdin nurlu ışıkla
Göçebe ruhun medeniyetti
Bağdat’da feryadın Fuzüli
Tiz tını Ana, Anadolu’da anne
Kös vurdu, köz oldu ciğerim
Düştüm uzağına Yemen’in
Esir alındı Tartarlar, vurdular turnaları
Adı yok Bosna’da mahşerin
Metalik ilizyonlar sardı dünyayı
Elinde baharların düğmesi,
Açmaz mı çiçekler nisanda, anne
Bağım, bağbanım yabanı
Güllerin ahı var
Köroğlu ’nun, karacaoğlan ’ın,
Yunus ’un, Mevlana’nın...
Nene Hatun dun kala da, bin ışık yılı ebedin
Miğferiydin evlad-ı Fatihanın
Kan fışkırıyor mozaiklerden şimdi
O mekanların çatısı damlıyor
Bütün sular bulandı, onur ipe dolandı
Kan revan İsa, kin kusar mı Musa?
Meryem’in hali perişan
Zeynep’in, üstünü başını yoldular
Ne hale koydular
Seni göremedim Ey! ... Nurlu el,
Gel
Ruhuma ser al yazmanı
Karanlıklara çal şamarını, uyanayım.
Hayra alamet değil bu titreme
Üşüyorum, nerdesin anne....