yaşam denen yolun sokaklarında
her köşe başı
ayrı bir dönemeç
bazılarının karşısına az çıkar
çıkan da aşılması kolay olandır.
kimi mutlulukla biten,
kimi de hüsranla son bulan,
ayrı ayrı izlerdir akıllarda kalan...


bana gelince
annem söyler hep
Allah sevdiği kullarını denermiş
onlardan biri de benmişim.
veremiyorum bu zorlu sınavı demek ki
nerede hata yapıyorum ki?
denemesi hiç bitmiyor
annem isyan etme der
yinede bazen elimde değil
keşke
Allahın sevmediği kullardan olsaydım derim...


bu aralar yine beni deniyor
önce seni çıkardı karşıma
seninle yeni bir pencere açıldı yüreğime
sımsıcak, samimi, sevgi dolu ve güven veren
tamam dedim; bu dönemeç güzel, mutluyum
sevgi dolu gönlüm, yüzüm gülecek,
sonunda bende sınavı geçtim...


bir anda
herşey alt üst oldu
sen yoktun,
çırılçıplak hissettim kendimi
güneşin en yakıcı anlarında, gözleri kamaştırırken bile
aysız, yıldızsız gece gibi karanlıktı dünyam
felç olmuş gibiydi bedenim,
tepkisizdi.
sensizlik yakıyordu yüreğimi
nasıl,
ne zaman,
hangi arada,
bu kadar bağlanmıştım sana anlamıyordum
bu dönemeç uçsus bucaksız bir uçurumdu
düştükçe düşüyordum, ölmek kurtuluş olurdu
yoktu sonu, sürünüyordum...


üç gün, üç asır gibi gelmişti
Allah’ıma yalvardım tüm içtenliğimle
bir şans daha,
köşe başında yeni bir dönemeç istedim
duydu yürek sesimi, seni bana geri verdi
tuttun ellerimden,çektin aldın uçurumdan
ruhum ve bedenim hayat buldu
bundan sonra tek dileğim,
sonsuza kadar hep yanımda ol
son olsun bu dönemeç, mutlulukla bitsin,
verdiğim son sınav başarıyla bitsin
inandım ki; sen bana Allah’ın bir lütfusun...

anne
ben artık;
yeni bir dönemeç ve Allah’ın sevdiği kullarından olmak istemiyorum...




Yürek_sesi____________-CEMRE