Geceden başlamıştı bulutlar ağlamaya
Bir perşembe sabahı
Hıçkıra, hıçkıra
Ardı ardına inliyordu ezan sesleri
Babacığım yatıyordu
Benzi solgun, fersiz gözlerle
Gözlerime bakıyordu
Sanki benim gelmemdi beklediği
Baktı, baktı
Belki bir şey söylemekti istediği
Ama söyleyemedi
Sonsuzluğa uzayan son nefesini
Benim kollarımda verdi

Anlayamadım verdiği son nefesini
Çünkü babam bırakıp gidemezdi
Bizleri, sevdiklerini
Bense durmadan siliyordum
Terleyen o yağız bedenini
Bir yandan giydiriyordum
Tertemiz gömleğini
Hala bekliyordum
Bana bir şeyler demesini
Ama
Açmadı bir daha o ela gözlerini
Bilemedim
Bizi çoktan terk ettiğini
Ruhlar âlemine uçarak, temelli gittiğini
Son defa öptüm, kokladım
Buz kesen, o müşfik ellerini

Canım babacığım!
Gittiğin yer, nurlarla dolsun
Mekânın cennet, ruhun şad olsun

22. Eylül.2005 - İstanbul
Perşembe - 06:15

Fatma Çağlayan