aradı gözlerini yoktu..
kan toplamış
parmaklarıyla dokundu yüreğine.. açtı yine evlad ü iyal çoluk çocuk.. esma tel tel hüzündü sanki gözlerine bakarken babasının damla damla yağmurdu yüzü dokunsan ağlardı.. osman gün ışımadan boşaltırdı yatağını ne zaman uyurdu bilinmezdi.. annesi asalıdan beri boya sandığını boynuna fırtınaya tutulmuş bir fidan gibi eğilmişti... yokluklar ne kadar da çoktu... var olanlar ateşe düşmüş kar misali erirken gözlerinin önünde sırrı dökülmüş kenarı kırık aynada aradı gözlerini... yoktu.. 10/09/2011 ödemiş |
ne kadar da çoktu...
Evet aslında ne kadar çok yokluk var....
Tebrikler