Onca zaman geçti o Eylül akşamından,
Belki bu saatte,belki bu gündeydi bilmem..
Ama bildiğim şu ki hafızaların döndüğü kadar döndü bu saat,

Ve ben hala uykuma dalmadan seni sorguluyorum
Ve ben hala!Sabah uyandığımda,yaşamanı istiyorum.

Nezaman biter acısı diye binlerce kez baktım aynalara
Günlerce,saatlerce kustum seni...seni bilmeyen,seni görmeyen ücralara
Sen hala içimdesin,hala hiç yaşamıyor gibisin,
En çokta soramıyorum...soramıyorum....bu acıtıyor
Bizim öykümüzü sana hiç anlatamıyorum,
Bu kaçıncı gece yarı uykulu,yatağım yarım seni sayfalara anlatışım?

Seviyorum diyorlar, söyle bana!
Bu dünyada beni en çok sevdiğine inandığım adam,ben ağlarken gülüyormuş,
Onlar neden gülmesin...Ben neden ağlıyayım daha...
Birisini göster bana ne olur,birilerini
Gidip onlara soracağım, sana bunu yapanlar bir değil ki...

Ve ben hala çok doluyum seninle gecelere
Ve ben hala senin günlüğünü okuyorum,elimde bir avuç dolusu silgi.

Nezaman ki düşsem,niye düştüğümü unutup sana kızıyorum,
Nezaman ki ağlasam,aklıma sen düşüyorsun bir kez daha damlıyor avuçlarıma,
İsyan edemiyorum Allah ’a yine ’Şükür’çıkıyor dilimden
İşte ozaman yine susuyorum,bir hıçkırık geliyor,yutkunup kaçıyorum.