bu şiiri yazdığımda ruhum henüz küçüktü.
sınıfımda bir kız vardı.hani şu gülü kabul etmeyen...
ilk başlarda dost olmuştuk onunla.onun tek arkadaşı ben ,benimse kız olarak o.
taki bir gün gelip yanıma sen neden kantinde bana bakıyorsun deyinceye kadar.
aslında o ana kadar teşhisini koyamadığım bir durum vardı ortada.
evet vardı.çünkü kız gelip bu soruyu bana sormuştu

tabi ona cevabım yok dedim.
eğer bir gün olur sevmeye karar verirsem,bunu bakışlarımla değil bizzat gelip ben söylerim dedim.
ah avanak kafam sevmeye sen mi karar verirsin ,kalbin mi.?

bu sözü söyledikten sonra akşam eve gittim.sonbaharlı bir gece.üşümekle üşümemek arasında bir durum var ortada..bu şiiri yazmaya başladım.
okuduğum zaman ben o kıza çoktan aşık olmuştum.
zaman bizi nerelere götürecek demeyi ..şimdi öylesine isterdim ki ...
ama dostlar o ilk itirafı yaptıktan sonra çok süründüm.
zaman bizi günahlara götürmüştü.geride kalan rutubete aldırmayışım belkide hayatta yaptığım en büyük hataydı.
saygılar

düşmemek için çukurlara
sezebilmek için karanlıkları
yeminlerin en yücesini;harcadığım yıllar içinde vermiştim
iki yüzlülüğün akmaz ırmağından
içmemiştim kanlı suları..
hayatım karekterin övünç madalyasıydı
böyle bir yaşam mıydı yüreğimi karartan
sahte gülücükler yanında
soğuk duşlar aldıran..

kaçıcı kez şikayet edişim kendimi kendime
küfürsüz gecelerde
anlamı zor,anlatması imkansız düşlerde
küfürler etmek geçmişe
sonra
süngerler çekip üzerine
yok olmasını istemek kırmızı suların
geride kalan rutubete aldırmayışım
yeni bir limanmıydı aradığım
yoksa hortumlara takılıp
karanlık sularda
tanımsız tanımları yapmakmıydı.

içim,kan ağlar halime
geçmişim yine güler yüzüme
’hani söz vermiştin’
mutsuzluğa düşman yüreğin
hani bir kez olsun sevmeyecektin
çığlıkları fısıldanınca kalbime
kendime geldim.

artık hiç kimseyi sevmemek olduğu
arkasından şöyle bir baktığım aşkın
bu son olsun dediğim ikinci taksidini
karekterimle ödedim.

13 KASIM 2001