Bir kere de kurşun acısıyla sınamasan ne olur
Eskitmesen tenhalığında bu kadar
Vurmasan yüzüme yalnızlığımı
Vurmasan yazgısında alnımı
Sevince insan
Sevdiği için yaşamalı bilirdim
Sen beni yaşamadan öldürdün
Sevdiği “ aklını fikrini ruhunu sarmalı” derdim
Ben aklımı yitirdim
Senin inancın benden yüklüydü oysa
“Sonsuzluk” derdin hep bu sevdaya sonsuzluk

Hesap sorulmadan
Yargılanmadan girsem
Bir kez de gecelere ne olur
Ne olur her soruda cevap diye seni aramasam
Uzakların yakınlığını hissettirsen
Bütün yaşanmışlığınla çıkagelsen

Yokluklarda yokluk duruyorum
Görmüyorsun
Her intihar sonrası yaşama hevesimi yitirdim
Yokluğunu tavaf ederken
Tükenişim çoğalıyor
Tam cehennem azabına denk geliyor
Bilmiyorsun

Dönmeyişinin geri gelmeyişinin telaşında hâlâ yüreğim
Anıların mührünü taşıyan takvim yaprakları
Birer birer düşme telaşında
Aynı karede gülümsediğimiz fotoğraflar mahzun
Can kuşum alev demetlerinde yorgun
Canözüm sevdam hâlâ senin ismin

Bütün varlığım sende eridi
Benden öteye savrulan bir külüm şimdi
Acılar otağ kurdu ömrüme
Sebebi sen kokan bir acının yaylım ateşi var
Ben hiç bu kadar vefasız bilmezdim aşkı
Bu kadar acımasız zamanı
Bu kadar vurdumduymaz seni

Bahtımın süvarisi
Hani ömür furyasında murada koşacaktık
Kaybettiğim beni sende bulacaktım
Yokluğun beni sus-pus edecek kadar acımasız
“Sukut, dile en yakışandır” diyor
Eriyişimi, yok oluşumu seyrediyorsun
Biliyorum ki
Bir başka zamanda, bir başka gönülde
Vuslat fermanı aldığın der-saadet akşamı
Geçmişten bir şarkı gelecek kulaklarına
O gece, sus işte esas o gece sus
Kilidi açacak olan sırlı kalbin
Sevdamın ne kadar lekesiz olduğunu görecek
Ve sen de, sana ait sandıklarının
Aslında bana ait olduğunu öğreneceksin

Biliyoruz ki tezatlarla dolu gecikmiş bir zaman
Bilmediğimiz bir şey var
Hangimizdi aldanan

Yurdagül ÖZAY