Restorasyondayım bu yıl.
Ziyaretime gelen yok.
Bu yüzden,
otuz sekiz yılında diktiğim
okaliptusun karşısındaki otoparkta
saat başı beş lira yazdığını,
yanıbaşındaki manavlarda
ağustos ortasında
meyvelerin
ne alırsan beş lira kampanyasıyla satıldığını
konuşanlar olmadı
duymadım.
Lazer ışıklarıyla
yıldızlar ve ay görünmüyor artık
diyenleri duyamadım.
Şezlongların
on beş liraya kiralandığını
konuşanlar olmadı
duymadım.
Taksiye binemediğim için
koydan koya kaç liraya gidildiğini
bilemedim.
Yeşil ve mavinin içindeki beyaz evlerde
güzel bir yaşam sürerdi...
Yeşilliğin beyazla yer değiştirdiğini
söyleyenler olmadı
duymadım.
Bodrumun simgesi
yeldeğirmenlerinden
sadece Yalıkavak’takilerden birinin çalıştığını
diğerlerinin viran olduğunu
içlerinde tuvalet ihtiyaçlarının giderildiğini
çöp atıldığını konuşan olmadı
duymadım.
Bir çok koya lağım karıştığını
süngerlerin tükendiğini
denize girilemediğini
Datça yangınının dumanı
gözüme kaçtığı için göremedim.
Müzik seslerinin yüksekliğinden
ağustos böceklerinin şarkılarını
duyamadım.
Ey insanlık;
ziyarete açık olsaydı müzem
gelen ziyaretçilerden bunları duysaydım,
diktiğim ağaçların dallarıyla
sizi döverdim.
Karşı yarımadada yatan
Can Baba’nın ağzını alıp
sizi
sevgiyle öperdim.
Bir muhtura yazıp
ya restorasyonumu hiç bitirmeyin
ya Bodrum’umu geri verin
ya da
getirdiklerinizi geri alıp
kendi bodrumlarınıza
defolun gidin,
derdim.