ECEL TERİ
Sırtımda elem küpü senelerce taşıdım
Sürekli kabus gördüm ölüme aldırmadım İlk bahar yaz mevsimde tende donan kışıdım Öfkelenmedim tekrar zâlime saldırmadım Kaderin eziğiyim rusva ettin vicdansız Hayatım zehir oldu nefes almam imkânsız Tükendim kırık gönlüm felek bıraktın cansız Avuç avuç sem içtim dile bal daldırmadım Ölüm tebessüm eder sanki de davet eder İçimdeki tufanlar kudurmuş çekip gider Oldum olası kader hayatı ettin heder Engelledim sevdamı kimseye çaldırmadım Kırıldı kanatlarım yüreğim başka atar Sabah güneşi görmem akşam güneş er batar Sonunda kara kader ecel terini satar Kimselere de bakıp başımı kaldırmadım TÜLAY*ASLAN |