KADERSİZLER
Kemik yığınıydı çırpınan bedenleri
Kurumuş dudakları çaresizdi gözleri Bir köşeye büzülmüş aç susuz bitaptılar Yardıma muhtaçtılar ağlarken kadersizler Güneş kızgın yaktıkça bulutlar hep küsmüştü Yağmura hasret toprak sonsuz çöle dönmüştü Gerçeğin acı yüzü belirdi insafsızca Yavaş yavaş ölürken sessizdi kadersizler Dünya israf ederken ekmeğini aşını İnsanlığa sığmadı sarmadı yarasını Kırgındı sitemliydi kıtlıkla savaşında Boynu yana düşerken masumdu kadersizler Hani kalpler birleşir köprü olur denirdi Hani her lokma ekmek paylaşılıp yenirdi Bir tutam umut olsun içimizdeki vicdan Kulak ver çığılığına eriyor kadersizler NEŞE KIZILYAR |