ihanet edenleri affetmedim yaşamım boyunca şimdi ihaneti affedenleride affetmiyorum

ey aşkını pazarlayan kadın
bana dokunmaz senin ihanetin
ruhuma pompaladığın acı
yakmaz yüreğimi
gıdıklar geçer hemoroidimi

prenses edası ile koynuna koştuğun beyefendi çakması
bir sabah fahişe diye kapının önüne koyduğunda aglama..
su serp ihanet vürüslerinin üreyip mesken tuttuğu yüreğine
aglama
gülümse
gece zaten karanlık dolunay çıkmasa ne olur
menzil dşına çıkmış hedefe doğrulan ok
yaydan sıyrılsa ne olur
yarından beklentisi olmayan umutsuz bir adamın
boynunda yaglı urgan olsa ne olur
kocaman bir hiç
her gece sabah ezanına üçbuçuk kala ölüyorum
senden asla korkmuyorum piç..
liman degilsin içinde olduğum gemiye
sevineceğım bayramlara olamazsın arefe
birlikte bir yola çıkmışsın iblisle
alnına bulaştırdığın ihanet yaldızlı kara bir leke...
uğraşma silinmez cerahatla estetikle
ben sensizkende yaşarım
nefes alır su içerim
kuru ekmek takılmaz bogazıma..
senin vatan saymadığın topragın bagrı bana
yatak yorgan aş eş...
ben sensizken de yaşarım vatan yeter bana..
sadakat taşımayan apoleti kadın erkek olsada
insan..
af çıkmaz ihanete
bir hakimden borç aldığım yüreğimde üzülmem sana
bir anne bir baba degilim olamam onların merhametinde..
üzülmem aglamam
bana ihanetten hüküm giymiş
titreyen adımlarla sehpaya yürüyen piç’e
MUHAMMET YALÇIN AZİZOĞLU