DEPREM (1)
1999 yazı, belki saat üç...
Hasta annemin başında, Gözlerim göklere kilitli, durumum güç... Kim bilir kaçıncı yüzlü, uykusuz gecemden? Memnunum sabrım ve enerjimden. Canımdan çok sevdiğimle beraberliğimden! Ay , gece mavisine saldırmış, kızgın bir yumak! Yüzünü şişirmiş, alışılagelmişten büyük ve parlak! Dev kayaları çarpıştırıyor kudurmuş doğa yeraltından! Akıbeti bilinmez panikle ev ahalisi fırlıyor yataktan! Annemi kaparcasına kapıya sürükleniyoruz toptan!.. Kalakalıyoruz sarmaş dolaş , saniyelerce sallantıda! Çocuklara haykırılıyor: "çok hızlı koşun aşağıya!" Eşime kekeliyorum, boğuk bir avazla: "Ben annemleyim, sen de git onlarla!" O kararlı tavırlı, "ben kalacağım," diyor "senle, anamla!" Çocuklar tek bir nefes !.. Dokuz kat inip,... dokuz kat çıkıyorlar,... "Öleceksek beraber ölelim!" diyorlar. Ayşe Yarman Öztekin "Vaniköy’de Bahar, 2006" |
……......................................Saygı ve Selamlar..