//İçimde en son kalan "sana" da küsüp gidiyorum...//
//İçimde en son kalan "sana" küsüp gidiyorum...//
Ne çoktun yüreğimde, Ne çok sevinç verdin bana... Umutlarımı ta uzaklardan, Mutluluğu en sıcak kucaklardan geri getirmiştin, Hatırladın mı? Dualarımı tekrar dilime, Uykularımı yorgun gözlerime bırakandın... Kirpiğimin ucundaki yaşları, Avuçlayıp hiç gocunmadan, Yıldızsız, aysız gecelerde kurutandın... O kimsesiz çocuğun elinden tuttun sıkıca, Yüreği yaralanmış çocuğa teselli verdin, Annesiz bakışlı var dı ya, Ne umutlar mayaladın o miniğin gönlüne, Bir de yaramaz bir kız vardı hani, Şımarık mı şımarık, Hani durmazdı bir saniye yerinde, O çok duruldu sen gidince, Birazda buruldu gelmeyeceğini öğrenince, Sonra, Sonra, kırgın bir çocuk vardı hayata küskün hani, Oda tekrar küsmüş haberin ola... Hepsinin gözü, gönlü yolda, Unutma, Geldiğinde çoktun, Sevildikçe azaldın sen... //İçimde en son kalan "sana" da küsüp gidiyorum...// Unuttum bak... Birde her daim umutlu bir çocuk vardı, Hani pek görünmezdi ortalıklarda, Hatırlasana, hep gülerdi ama, Hep mutluydu... O da gülmüyor artık, seni özlemiş, Ve gelmezsen, Bir daha hayata gülmezmiş, Öyle dedi... Bende özledim... //İçimde en son kalan "sana" da küsüp gidiyorum...// SNKY ... .. . |
En sevdiğinin yanında en çok şımarır insan
Nazdır bu en ziyadesiyle
ve insan en çok sevdiğine kırılır
Nedeni çok
Nedeni en çoğuyla yarım bırakılmaktır-
onsuz eksildiğini haykırırcasına
Bu bazen bir yâr olur, bazen de anne...
Temiz bir şiirdi, tertemiz...
zemzem gibi; içtikçe doyumsuzluğu artıyor hissettim.
tebrikler