Bir çok gece yıldızlara bakıyorum
Hangisi sana benziyordu, unutuyorum!
Ay karanlığa teslim olmuş gibi
Sen ki, pırıltısını bile kıskanırdın
Bak sanki biraz hüzünlü gibi!
Yokluğun kuru bir ayaza dönmüş
Soğutuyor gecemi
Üşüyor ellerim
Ama ne önemi var!
Üşüyor yüreğim
Korkma ay yüzlü meleğim!
Dilim senin adını unutmaz
Yokluğun hiçbir zaman kandıramaz beni
Şimdi bilinmezlerdesin dimi
O zaman yum maviye
yum maviye gözlerini…
Evde büyüttüğün çiçeklerin kokusu kalmamış artık
Yine kül tablasını oraya koymuşsun
Ayna neden hala buğulu...
Sen gittiğinden beri bir şeyler karalıyorum
Tam da senin istediğin gibi yağıyor yağmur
Sağanak…
Dışarıyı izlerken boşluklarına doluyorum
Sessiz…
Elimde kağıt,kalem nihayet yazıyorum
Doğruyu söylemek gerekirse
Hiç biri seni anlatmıyor
Hiçbir/i şiire de benzemiyor
Ben ben…
Ben sadece sıradan bir yalnızlık yaşıyorum işte
Kiminkinden ne farkı var ki
Boğulurken çırpınmak gibi
Ağlarken göz yaşı dökmek gibi
Ya da gülerken kahkaha atmak gibi
Sıradan…
Herkesinki gibi bir yalnızlık işte!
Ama galiba benimkisi laftan, sözden pek anlamıyor
Biraz asi, biraz ümitsiz ,biraz da onurlu sanırım
Evet, hiç kimseninkinden farkı yokmuş(!)
Aklımda birkaç şey var aslında
Ağlamak, gülmek, özlemek, uyumak…
Yağmurda dolaşmak, salakça şeyler yapmak işte!
Ya sevmek…
Yeniden sevmek
Ya yeniden, yeniden…
Kaç kez tutkulu sevebilir ki insan
Gerçekten kaç kez özleyebilir
Ya da kaç kez içten ağlayıp, kaç kez gülebilir
Cevabı çok basit aslında!
.......


CANER SOYDAN