Öper zaman alnından, bükerek ve kırarak
Düşersin yola bir gün içine haykırarak

Çıktığın merdivenden yorgun- argın inerek
Tesadüf değil bir şey, anlarsın öykünerek

Semaverin başında demler gibi bir çayı
Koynunda zannedersin her gece dolunayı

Oysa seninle birlik, parçalanmıştır ayda
Görürsün üzülerek her gün başka halayda

Geçmişin boğazını sıkarken her köşede
Dört yan kuytu, karanlık, uzaksın güneşe de

Kendiliğinden başlar güne gün eklenmeye
Bulunmaz bir deli tay vebalin yüklenmeye

Uzak nal seslerine dayarken kulağını
Bahar sineği gibi yırtamazsın ağını

Hiçbir şey seçemezken yol boyu gide gide
En çok sevdiğin ağaç, serviliktir gölgede

Kime sildireceksin bahtın şimdi karaysa
Sütten beyaz bir hayat özlemiştin sen oysa

İnsan, insan olur mu ağlamadan, gülmeden
Çok erken de kesilse doğduğunda memeden

Düşmüşsen yar yoluna kapanır mı gediğin
Unut artık ne varsa, bildiğin, bilmediğin

Ha uzaktan gülen yaz, ha keskince bir ayaz
Mübarek şey ümmilik, söz beyaz, yazı beyaz




Hayrettin YAZICI