yürek lehcesi
güneş ışıklarından utanırken ben küllerimdeki yangında bile sana üşüyorum....
karanfillerim üşüyor yokluğun da her geçen gün daha çok daha çok büyüyor çocukluğum bir seni unutmayı öğrenemedim boşluğuna sığındığım ürkek duvarlara.. bakışına hasret suskun kelimeler yazıyorum parmaklarım dudaklarımın ucunda titriyor sensizliğe kaç gece bağışladım bilmiyorum dilimde sürgün kelimesi yokken ben seninle bütün sürgünleri yaşadım ve sadece sana sürüklendim.. dokunduğum tüm günler sensiz tükenirken göğsüme bıraktığın yaram kanıyor resimlerine baktığında yürekten gülmeyi öğrendim kaç ömür gizledim yüreğimdeki yangına kaç şiir yazdım adına şimdi vakitsiz firarlarda kayboluyorum.. |