Züleyha
Züleyha’nın yalnızlığıydı arzu
bunu kimse anlamadı. kuyularımız vardı kördü ve derindi, kaybolduk içinde orada mor düşlere daldık tuhaf rüyalar gördük, kimisini anlatmadık kimi zaman ruhlarımız uçuştu gökte ve yere indi gizlice sıkıntıyla eştik, eştik toprağı yeşildi dili rüzgar konuştu bazen acıydı sözü ateş yakardı ve kadındı erkek suydu ve bir kuyuda habersizdi kadından ben konuşmadım o da konuşmadı gri bir sessizlikte geçti günler. düşündük biz kuyularımız kadar derin ve düştük zamanın delik ceplerinden bir karanlığın içine yuvarlanırken mutluyduk belki ama isterdik ki zihin kalbi acıtmasın. |
Keyif ve beğeniyle okudum yürek sesinin dupduru haliyle kaleme akışını..
Sonra yayınlayacaklarınızdan mahrum kalmamak adına alıp götürüyorum şiiri heybemde.
Nice şiirlerin güzelliğinde buluşulması dileklerimle.
Saygıyla...