Bir akşamüstü
Bu kez sen gel bana
Penceremden girsin ayak seslerin
Yüreğim ağzıma gelsin
Aklım del’lensin
Annemin deyimiyle
Şeb-i Yelda’yı yaşayalım seninle.

Ne bileyim
Çık gel bir akşamüstü sahile
Nazım’ın
Gülhane Parkı’ndaki Ceviz ağacı halinde
Kaybolup gidelim
O kalabalığın içinde

Çık gel bir akşamüstü diyorum
Ve seni kendime gömüp
Yok etmekten başka çarem yok sanıyorum

Bir bencillik değil bu
Sadece
Seni bende
Beni sende
Yeniden var etmek istiyorum
Ki
Ettiğimi de sanıyorum

Gel gör ki
Ne zaman seni içimde saklasam
Bir parçanı çeker alır dalgınlığın

Bende bir yarın
Bir yarın nerde?

Huzursuz dokunuşların
Yarım yamalak nefeslerin

Yapma bunu, bizi yorma!
Kışın sonu bahardır
Ki
Hangi gece ermemiştir sabaha?
Korkma!

Korkma!
Bir akşamüstü çık gel bana
Gecemiz olsun Şeb-i Yelda…