insanca
Bir heykel gibi
yontulmuş ve yeniden biçimlendirilmiş kalp, ormandaki adsız perilerin düşlüğünü taşça, ölümce durgunluğun güçlüğünü biliyor Zira insan, hep olduğu insan kalamıyor Dizlerini karnına çekmiş madenî kuşlar hayalleyen çocuk, üşüdüğünde birisi pencereyi kapatsın birisi tutsun öfkelerinin elinden birisi götürsün istiyor Zira insan, çocukluğunun kime dönüşeceğini bilemiyor Adama aşkını tanıyan kadın, “Ellerimizin de bir mazisi var” diyor ve onu, kınalı sözlerinden seviyor Zira insan, anımsamaz olunca yaşamamış olmuyor gülgün |
Biz okurların şiirlere ve şairlere ihtiyacı var.
sevgilerimle şairim...