V - ) Kuşku


- Belki kente gün doğar belki boynum vurulur
Belki en son sur düşer, gönlüm şehriyar olur -



Şimdi kim anlayacak neresindeyim anın
Kim bilecek takvimin hangi yaprağında güz.
Kim bilecek yelkovan neresinde zamanın
Akrebin peşi sıra yürürken gece gündüz.

Sahi kim anlayacak nereye baktığımı
Neyimi görecekler hayatın balkonundan?
Hangi çölden yol alıp nereye aktığımı
Okumak mümkün müdür bir romanın sonundan?

Kimse bilmez, içimde hangi yangının külü
Yetim kalmış bir çocuk gibi savrulup durur.
Kimse bilmez, çoktandır hangi bağın bülbülü
Islak kirpiklerimde aşkla kavrulup durur.

Kimse bilmez, kırılır baktığım her bir resim
Hüznümü anlatırım, hıçkırır boş şişeler.
Karanlık bir sokağa yoldaş olur adresim
Kokumu hissettikçe yas tutar fahişeler.

Bir balıkçı teknesi yağmurları toplayıp
Denizi gözlerime emanet edip gider.
Say ki kalemim kırık, say ki özneler kayıp
Say ki “Süreya” kalkar ardından “Edip” gider.

Çünkü “hep terk edilmiş” çünkü “alışmış” denir
Çünkü her gün bir başka adresi bulur ahım.
Çünkü “hep aynı yerden aşkı çalışmış” denir
Çünkü tüm sevabıma bedel olur günahım.

Çünkü ilk gençliğimi yeni uyutmuş gibi
Çırpınır yüreğimde gözleri kör bir kumru.
Çünkü haram bir lokma çiğneyip yutmuş gibi
Takılır boğazıma hasret denilen yumru.

Çünkü gözü kör kılan bir aşkın sahilinden
Ellerini semaya açıp anarlar beni.
Vuslatın haricinden, hasretin dâhilinden
Bir kemanın telinden kaçıp anarlar beni.

Belki ardımdan gülen tüm dostlarıma inat
Kapanmamış gözlerim beslemeli sabahı.
Belki yepyeni bir gün bekliyorken kâinat
Simsiyah bir intihar süslemeli sabahı.

Sahi kim anlar beni “kim nereye gitti” der
Kim ardından gözyaşı döker bir meczup için?
Kim attığım adımı sessizce takip eder
Adresi bilinmeyen pulsuz bir mektup için?

Sahi kim anlar beni ben bile anlamazken
Attığım tüm adımlar izlenirken sessizce.
Son günahım gölgeme kıldığım tek namazken
Ve kimliğim cebimde gizlenirken sessizce.




o3.o7.2o11

Beylikdüzü