’söz âteşe mâhkum,
âteş söze .
bir sayfada milyonlarca söz çizilirken toprağa; âteş alevlendi arzın yedi kat altından!’


’sözden âşk’a dizilen mısra.. //
âşk âteşde yeşerirken mutlak zamanlarda,
bir çocuğun berrak sevinciyle kapıldı benlik rüzigâra
kokusunda alevlenirken ateş dediğim, hücrelerin rüzigarda savrulduğunu
hissetti/m.


benliğin sayfalara sığdırdığı onca sen/ler arasında kayboluşlar olurken,
sardı âteş varlıkla yokluk arasındaki her şeyi .
mısralar dizilirken uğrunda bulutların ardında koca bir nefes çıkagelir gibi,
yazdı benlik senli her şeyi.


senli her şey bitiyordu bende .
benli her şey başlıyordu sende .


kelebek kanadına ürkekçe yazılan âşk yemin etse de âteşe,
korkular batar gibiydi yüreğe .

benliğin anımsadığı tozlar arasında senli her şey fısıldardı âşkı,
o tozlar âteşe bulanmışken,gözlerine değdiğinde yandığını hissetti benlik.
bir tutam tozun yakıcılığı şâyet,
senli âteşlerle yanmaya sürüklüyordu seni sığdıramadığım zamanlarda.

anımsatıyor tebessüm yağdırıyordu tozlu zamanlar,
karşılıklı gülüşlerimiz beliriveriyordu ayışığından yenidoğan güneşe karşı,
masum kahkahalar bir gülün güzelliğine değmiş gibi,
solmuş güle can katıyordu.
nefese eşlik eden kokun vardı senin,
tatmadığım zamanlardan biriktirdiğim taze kokularla büyümüş benliğim.

yüreğimde bir taze kağıt,
ellerimde bir taze kalem,
dudaklarımda âşk türküsü,
oturmuş yazıyor seni
ve senli her şeyi kelâmım*
nefesine tutulmuş savruluyor benlik,
mısralarda yürek çarpıntısının ardında çokça şey.




"Ve sen,
Ve senli her şey
Ve ben,
Ve benli her şeyimle sen.








S.Karakaşoğlu