...VE KARANLIĞIN SIRTINDA KARANFİLLERİM AĞLAR...Mor menekşem, Ömrün çırpınan okyanusunda, içime düşen sessiz damlası, toprağımın hastalıksız tohumuydun ne zaman gülümsesem, gül gibi düşerdin sevmelerime şimdi görünmüyorsun bir bulut geçiyor gözlerimden ;en vurgunundan… dönmeyişinin altında boğuluyor sevdam kum döküyorum çığlıklara konuşmuyor uykular nefessiz inleyişlerde Sensiz dil tutulmalarında özlem Sana… göz yaşlarından son cemreleri de vuruyor haşin kış ayazı solgun yüreğimde büyüyor mâtem ısınmaya hasret gecelerde, sevmez gene de bir başkasını bu yürek artık tüllenmez şafakta altın güneşler ve gamlı hazanın seherinde ötmez bülbüller gülizârda tükenir yaprağında gözyaşları tir tir titrer Temmuz kendi sıcağında vurgun yer ,sevdalı ,ateşe düşen kelebek misâli yetmez ki bunca çekilen meftûn yüreğinin nârına şimdi billûr şebnemler süzülür yanaklardan çırpınır aklının zâyiliğinde beden güneşler dökülür saman yollarımdan ve karanlığın sırtında karanfillerim ağlar peki,git gölgeler arasında gizlen çilenin son vagonunda… |