GÖNÜL
Gönül,
bir kuş misali kanatlanırken, özgürce,gökyüzünde, aklına gelmezdi asla, ihaneti yaşayacağı, yareni bildiği, pamuk tarlası gibi bulutların, durmayacağını sözünde... Bilebilirmiydi? takatsiz kaldığı anlarda, üstüne tünediği en sevdiği, gözyaşlarıyla suladığı gül dalının tokat misali yüzünde şaklayacağını... Bilemezdi, nereden bilecekti? susuzluğunu giderdiği yaprakların sunduğu çiğ damlalarının, en sonunda, zakkum çiçeğinden ona zehir sunacağını... En sonunda, öğrendi riyakar dostlukları ama,heyhat geçmişti bir ömür geri dönüşü olsaydı en başa hoyratça dağıttığı sevgiyi, hak edene verirdi, duyduğu her çığlığa, gitmezdi koşa koşa... ................Ahmet MORAN |