Ruhsuz Aşk
yorgun bakışları derinliklere dalmışken,
evrende yıldızların sıcak dostluguna sıgındı. oysa bu sonsuz karanlıkta yapayalnızdı... Gözlerini kapattı ruhunu bedeninden söküp atti ... Kalbinin agrısı ancak böyle geçerdi... Aklı durmustu , düşünse bir onu düşünecekti gözleri kapalıydı , açsa sadece onu görecekti korku, en büyük acıydı , ya aşk ? Acı çekmek istemiyordu ... ve düşünmekten korkuyordu anılara sıgınmıs ruhuna baktı ruhuna ayna tuttu. Ruhu dile geldi , sual etti: sevdigini nasil görüyorsun? ona bakıyorum , kendime degil, baktıgım da , kendimi görüyorum. ama benden, onda az oldugun dan onda azı görüyorum. ruhu sual etti: arzumu,şehvetmi,aşkmı, seni bu hale düsürdü? arzulamış ,şehvete kapilmiş ve aşık olmuştum. Bütün duygularimla... Ruhu tebessümle izah etti: beni unuttun ... ekber.a Münih 23 mayis 2011 |