‘Elif ‘ şiir ‘Elif’ rana
Elif’ gonca gülde mana
‘Elif’ güzel kelam cana
Sevdanın ilk sözü ‘Elif’


Çok güzeldi, Kelamına sağlık
Kutlarım hocam;


saygıyla...

Kelimeler kalpten akan katrelerin kabı...Kalpte ne varsa o damlar ve tekrar ait olduğu yere döner damlalar... Kimliğin kilididir kelimeler. Kibar kalpten kelamın kibarı damlar, kem kalpten de kem kelime.Boş değildir kelimeler, boş olanlar bile bir boşluğu ifade eder...Hiçbir kelime de boşlukta kalmaz, bir kalbe konuk olur. Keder kelimeleri kederliler kapar, kimsesizlerinkini kimsesizler tutar, sevinçliler sevinçlileri sevindirir… Yaslıları yaslandırır yaslı kelimeler.Hikmetin kabı, mananın kılıfıdır kelimeler… Mana denizi kabardığında kelime dalgasıyla vurur yürek sahillere..Sahile değişik şekiller verir bazen nazlı, bazen hırçın vuran dalgalar..Engin denizlere yelken açmak da kelime teknelerine binmekle olur.Denizle sahil arasında gelgitleri oynar kelimeler.Kimse kaçamaz kader kelimelerden ve kader olan kelimelerinden.Kem bir kelime kendinin yazdığı yazgıdır ve tekrar sahibine yansır.Hased hasisliktir, sahibini yakar.Gıybet kendini dişlemektir.Zan zulmü, zamansız yakalar kişiyi...Kelime varsa bir kalem vardır.Bir kelimedir kâinat… Kâinatı “Kün” ile yazan kader kalemi, her bir kalbe de ayrı bir imza atmış, her ömre farklı bir yazgı yazmıştır.Motif motif çizmiştir “an”ları, desen desen yapmıştır yolları..Kün kaleminin ucundaki zerrelerle yazılmıştır kâinat.Galaksilerin kavislerinden, kelebeklerin kanatlarına aynı mühür konmuştur; “Vav”… Aynı kalem kalbin göz bebeğinden göğün göğsüne bir çizgi çekmiştir; “Elif”...Ve insan her bir şeyde “Hu” yu okusun diye yaratılmıştır...Kâinata ve kalbe yazılanlara iyi okumak güzelliklerle bezenmektir. Kem kelimelerle kirletmez kalbini. Hikmet konuşmak varken gıybet etmez, tefekkür ederken hasislik düşünmez, güzelliklere nazar ederken zanna zamanı kalmaz.Hayatıyla bir “Elif” yazar, “Vav” vuslatıyla yürür, yüreği “Hu” okur diyen güzel bir o kadar da hoş mısralardı tebrik ederim sevgili şâir.sevgiyle kalın hoş kalasınız.