Yaralarımızı sarmasını unutmuşuz sevdayla
dikenlerimizi gizlemesini bilmeyiz
dilimize kuşanınca
bıçak yarası

kokularımızı saçmaktan vazgeçmişiz
gözyaşlarımızı harcamasını bilmeyiz
gözümüze kaçınca
tavuk karası

acılarımızı paylaşmaktan korkarız
güvensizlik saklarız diz boyu
kendimizi kayırınca
akıl belası

korkularımızı büyüten yer ararız
omuzbaşı yaslanacak yar olsakta
serimizi yitirir
naçar kalırız
zorumuz vardır aklımızdan
mora taparız..

açılırız gölgeleşmiş benliğimize
saralı gecelerde yürürüz ıslık adımlı
ürkek şala bürünen sabaha
demir atarız..

dedi..

uyandırmadan karakedinin en ince tenini
sokuldu samur tüylerin
beklentisine banmadan..
histerinin albenisine kanmadan..

seni anlamak öylesine zor
öylesine çıkmaz sokak..

seni tanımak
ayaz tutmuş damların kızgın külleri üzerinde dansa durmak

seni yaşamak sensiz
bir gecelik kaçırmak
dellenmek

dur gitme dinle
şafağın ılık meltemine sarılıp
kırlangıç mevsimine göç etme..

nerede göçmenleşir
sığınırız bilinmez
nerede konaklar
sağılırız
sağaltırız
ağulaşan sancılarımızı

bırak şimdi yelkovanı akrebi
bırak salı salınışı
uzağı yakını

bırakılmışlıklar üzerinde kurulu
bir çatıya tavmısın?
fitmisin
kokerç kokulu zencefil gecelere..
doruğuna tırmanıp inmelere
gelgitlerle salınıp
dinmelere..

ayırdında mısın
aydın mısın
ay ayca
ak akça

dikenli teller üzerinde
seke seke var mısın?
tavlada düşeş atar mısın?
memelerin üzerinde amuda kalkar mısın?

söyle bana
benim karanlık sokağıma
mum olmayacak mısın?
benim boşluğuma dolmayacak mısın?
sararıp solmayacak mısın?
sarı sarı saralanmayacak mısın?
şarap şalap
dökülmeyecek misin?
kadehini dudağımda kırmayacak mısın?

söyle bana
susma
öyle
kara
kare
karaboşlukta..

Volkan Kemal

Bu şiirimtırak öykü, zamansız kararan, mumlaşmadan mumlaşanlara adanmıştır!