Gariban Adam
GARİBAN ADAM
Yapayalnız gelip, kapında duran Üstü başı yırtık, perişan olan Diz çöküp önünde, sana yalvaran O benim o işte, gariban adam Acıdan başını, taşlara vuran Evi barkı varken, ortada kalan Evlatları için, canını veren O benim o işte, gariban adam Yersiz yurtsuz olup, açıkta kalan Zalim dünya fanidir, hepsi yalan Geçmiş o yıllarını, hiçe sayan O benim o işte, gariban adam Dertleri çok onun, çaresi yoktur Bu yaşantısına, gülenler çoktur Aç kalsada o, midesi hep toktur O benim o işte, gariban adam Nereye gitse o, yolunu bilmez Perişan haldedir, önünü görmez Yaşamı değersiz, bir kere gülmez O benim o işte, gariban adam Kaderine küsmüş, yalnız dolaşan Derdiyle, boğuşup boğuşup duran Düşündükçe, hep kafasına vuran O benim o işte, gariban adam Dertleri gitse, çile onu bulmuş Zalim felek yine, beline vurmuş Çekilmeyecek, dert çileler vermiş O benim o işte, gariban adam Dert ile çileği, harman eyleyen Gelip sevdiğinden, aman dileyen Dert çekerek, inim inim inleyen O benim o işte, gariban adam Felek vurmuş ona, boynu bükülmüş Kimsesi yok onun, ocağı sönmüş Midayet saçların, bembeyaz olmuş O benim o işte, gariban adam (0182) Kasım 1979 Şair Midayet Kara |