KÖY'E DÖNEYİM
Ne gündüz güneş, ne gece kamer
Ne yana dönsem alevden çember Kokusuna aşık olmuş Peygamber Solmayın güller, köye döneyim. Nifak tohumları şeytanın işi Kabil’ler türedi vurur kardeşi Sarmış heryanı öfke ateşi Yakmayın çöller, köye döneyim. Meydan kaldı Çakal’ına Kurt’una Yüz verdikçe estiriyor fırtına Gücünüz var diye çıplak sırtıma Vurmayın eller, köye döneyim. Yaradana sığınır, eğilmem kula Alıp ceketimi çıkmışım yola Bi-tab düşsemde veremem mola Yormayın yollar, köye döneyim. Gençliğim elimden kuş gibi uçtu Bozulmuş yaşamdan huzurum kaçtı Bir faydam olmadan beyhude geçti Bitmeyin yıllar, köye döneyim. Kiminin yokluktan kaynamaz aşı Kiminin umurunda mı aşırmış işi Akar akar dinmez gözümün yaşı Coşmayın seller, köye döneyim. Ecdadı unutmuş yolundan sapar Hak hukuk nafile menfaat kapar Öfkem şiddetlenir fırtına kopar Esmeyin yeller, köye döneyim. Beyinler esir, akıllar yetmez İlim yozlaştı, cehalet bitmez Odunu yok ocağın dumanı tütmez Sönmeyin küller, köye döneyim. |
köyü köy yapan analarmızın analarımızın saygısıydı o güzelim köyler
büyüklerimizle beraber öldü gitti o köyü bulsam bende kurbette yaşamam
daim ol