Yokluğun çığlıyor yine ruhumun berzahında . . .
meyletmiş bekleşiyor vazgeçmeler arefesinde, zamanın figüranları.
Git (me) lerin içine saklanmış ölüm sessizlikleri hakim ilahi yokuşlarımda,

Ben, sana meftun,
Sen, bana dua,
Ben, sana sürgün,
Sen ,bana leyla ...

Ölüm dediğin, iki can,bir beklenti, birkaç’da düşdökümü değilmi ki ?
keşke, keşkelerin ar/afında birbirimize ölmeseydik...


Eyvah..!
Aşk dedim adına yine,
bağla dilimi sükut denilen mübarek kelamın dergahına,
sus kesilen yanlarım silbaştan doğsun sükut-u ikrardan,
sorma gayrı, seni bana ..!
Sırra kadem bastı sana susayan yanlarım...
eceli ile can verdi yüreğimin etrafında dolaşan yeni yetme düşlerim,

Ah..!
görücüye çıkarılmış, yangınlar ortasında çırpınan bir heves...
ç/ağlasam,fırtınalar koparsam aşk gücenir ,
durulsam uğultusu yeri göğü inletir iç çekişlerimin...

geliyorum dedin,
çıkardım alfabemden içinde ayrılık geçen bütün kelimelerimi . . .
gel dedim gel...
sen geleceksin diye farz kıldım kendime bu ömrü...

gidiyorum dedin,
ne varsa sana dair, ayıkladım zerrelerimden bir bir
gömdüm toprağa ,
yumdum gözümü dünyaya...
Karanlıkta bekleyen bir Fatiha kopardı, kıyameti . . .


Gökhan Yalçın