İlkbahar'ın son ayında, ilki ve ondan sonrasını yaşamadan Sonbahar'ı özlemek midir, yoksa sonda baharı özlemek ve beklemek midir bilinmez.Son bilinenlerde bahar tazeliğini ve canlılığını özlemek, onu yaşamda yeni bir başlangıç olarak görmek ve kabullenmek ...Güz soğukluğunda yansıyan güneş, yaprakların daha da sararmasına neden olur.Gözetler durursunuz her gün altından geçtiğiniz ağaçlarda azalan yaprakları.Üzerine basmaktan çekinirsiniz ve bir gün baktığınızda o son yaprağın da düşüp, kaybolduğunu hissedersiniz.Buz kesilirsiniz.Tümden kaybetmenin hüznü içinde Eylül sarısı saçları ve günleri arar durursunuz.Yoktur ne çare.Panjurlarda ki ses meltem değil fırtınanın isyanıdır gidişe.Yağan, Nisan yağmurları değil, gözlerden dökülen kar erimeleridir.Gitmeler her ne kadar vefasızca olursa olsun gözlere çöreklenmişse hayali bakılan her yerde görülen O'dur.Derin derin bakışları mermi gibi işler yüreğe...Deler de geçer...Güneşsiz sabahlara uyanmak...
Paramparça, üzgün, hüzünlü bir yüreğin çağlaması olmuş şiir.Yaşanmışlıklara dair ince bir sitem...
Aynı hüznü paylaşarak okudum.
Kutluyorum.