Aşılmaz dağlardı yüklenen yarınlarıma
yollara özlemimi yıllara ömrümü taşıdım
donan yüreğimdi dünya
içinde gözlerimi sakladığım

Ey hayat yeter üzme beni
dokunma içimin ağıtlarına
inleten acılardan süzme
sürme, sürgünden sürgüne
yorgunum…
dağ olup yürüme üstüme üstüme
bırak tutunayım bende bir ucuna hayatın ...

Yeter ey gazap fırtınadan fırtınaya,
rüzgardan rüzgara tuttuğun
acılarla kavurduğun
savurduğun hüsrandan hüsrana
dayanmak zor kanlı mızraklarna
ömrümün son deminde bu çaresizliğimle
ağrıları taşıyamıyorum kalbimde

Gidip geldim öylesine bir başıma
kör ve topal bir hayatın yamacında
ne yanı oldu ne de yönü
ne yarını, ne de dünü
kapanmadı açılan hiç bir yara
alnıma kara yazıldı
sancılı hıçkırıklarla kurşunlandı kalbim
içimde her acının bir izi kaldı

Vuruldu kelimelerim
kırıldı kalemim
yırtıldı defterlerim
alnıma hüzün yazıldı…
kelimeler arıyorum şimdi şiir kokulu
çoban yıldızı sevdalar
ısıtan sevgiler arıyorum yüreğime
çok üşüdüm...

Şimdi dalları fırtınada kopmuş
yalnız bir ağaç gibi yorgunum bozkırlarda
yavrusunu yitirmiş bir geyiğim yaralı
kanadıkça yüreği gözyaşı süren üstüne

Ağlayan bir masal hayatım sanki
eyvahlı gecelerde hep yanılgılar,
yürek yakan yangınlarda kaldım
dilsiz çağlayanlar aktıkça içime
yaramı kanatan sancılarla sardım

Bir sabah kollarımı gerip çarmıha
yüreğimi alıp gittiler sabahı uzak kentlere
bir yaprağın ürpertisine sarıp acımı
dikenli teller, inleyen çöller içinde
kuşların, suların konuştuğu yerde
ölüm sessizliğinde kaldım …

Haykırdım kimse duymadı çığlığımı
anlamadı kırgınlığımı, kızgınlığımı dünyaya
sapı sedeften bir bıçak gibi
yüreğime ince nakışlarla saplandı aşk
gözlerime hüzün yazıldı
göğsüme mezar kazıldı
aynalardan bile sildim yüzümü
görme beni…
usandım karanlık odalardan
sancılı hayallerden, yarını olmayan umutlardan ...