ANNEME MEKTUP
’cam kenarı’ yalnızlığım var
bu şehir, beni tutsak ediyor yoldaşlarım- karanlıklardır! gözlerim; otobüs ışıklarının yansıdığı dağlar misali, anne’msiz geçen her an; yalancı pembeliktedir ve bana dardır! hercai menekşeler tutsam tenime papatyalara okşatsam saçlarımı en derin bahçelerde varsam hayallerime anne’msiz hayallerim, yoksulluğa tutsaktır! ve kuşların anneliği, insana yalandır! cezadır! en uzun yollarda dinliyorum türküleri karanın en koyu deminde özlüyorum dost elini ve en seyrine doyumsuz anında denizin gözleri geliyor düşüme; anne’min! bir yer var, bir yer Orhan Veli’den kalma "her şeyi söylemek mümkün"! ve ben o eskiden kalma mekana yakınım biliyorum, anne’mde orada cennetimi büyütüyor; görüyorum, istediğim onun ayakları altında |