iZMiHLAL
belki de kabulleniş en büyük erdemdi
diğer insanların anlayamadığı, yenilginin aksine zafer başka bir boyuttan uçurmak ruhunu boşluğun ürkütücü cazibesine vurmak.. kısaca başka bir pencereden el sallamak evrene rüzgârı ardına, hüzünleri önüne aldı kadın beklemek ona göre değildi, kaderinde hep gitmek vardı başka bir şehre başka insanlara…. çerâğ gibi tutuşan kalbine belki bir hançerde kendisi saplamalıydı… ayaklarının altından kayan zamana aldırmıyordu korkmuyordu / nasılsa kaybedeceği bir şey yoktu hayat en önce verdiklerini, sonra en önce alıyordu oyunun kuralı böyleydi önceleri / düş kapanına tuzaklar kuran avcı misali atik ve çevikti... alıcı kuşlar gibi bir bir yakalardı hayallerini… ….. yenikti kadın aslında belki de muzaffer, kim bilebilirdi ki bunu yanağından süzülen damlaları sildi üzüm salkımlarından düşen taneleri andırıyordu yaşlar sulu ve iri… vakit akşama yakındı ağırdı kadın acelesi olmayan bir kaya gibi durağan oysa meçhule giden yolu uzundu, gitmeliydi artık izini suya bırakarak… ayşe uçar 23 / 04 /2011 |
vakit akşama yakındı
ağırdı kadın acelesi olmayan bir kaya gibi durağan
oysa meçhule giden yolu uzundu, gitmeliydi artık
izini suya bırakarak…
begeni ile okudum kutluyorum yüreginize saglik saire dost
sevgi ve saygilarimla