Ben ölümü sevdim yaşamayı değil
Ben kavgayı sevdim muhabbeti değil
Ben savaşa dostum barışa düşman
Firar akşamlarında tutuklu bahtsızlar
Öksüz , serseri yıldızlar nasibi kurşun Atsız’lar
Canım çok sıkkın yüreğim sızlar

Bir garip olurum gökyüzü bulutlanınca
Bir ürperti girer içime şimşekler çakınca
Ateşin gürlemesi yağmurun yağmasıdır
Sırtımda parkam , inancım çarmıha gerilmiş
Islak kaldırımlarda yürürüken korkutur şimşeğin hançeri

Önünden geçerken vitrinlerin meyhanelerin
İnsanlar görürüm parayla mecnun gibi
İnsancıklar görürüm günahla şirin gibi
Utanırım insanlığımdan adamlığımdan
Onlara bir şeyler söylemek isterim
Ben buyum bu işte gerçek demek isterim..
Lakin dilim tutulur , yüzüm tıraşsız
Parkem eskidir onlara göre demode
Ben böyleyim böyle yaşarım ama kime ne
Hiç kimseye söylemedim sadece anneme

Ben öülümü sevdim yaşamayı değil
Ben kavgayı sevdim muhabbeti değil
Ben savaşa dostum barışa düşman

Karanlığın ardından kızıllığın yanında
Zor bela ufkuma doğar o kanlı hilal
Zifiri gecenin girdaplarına ,kaoslarına inat
Sorgusuz gençliğime bitmeyen çileye aldırmadan

Bilmem kaç asırdır beklerim yürek yerinden çıkarcasına
Dertlerim yetmezde sevgi eklerim kurşun sıkarcasına
Aşkta bile rezalet görmek sıratta yürümek
Başımda sevda yelleri kuralsız inerim düzlere
Anti benim artık astarsız ve karektersiz yüzlere

Masmavi gökyüzünde bulurum kendimi bir an
Bulutlanırım çilenti olurum kuraklığa yağan
Filizlenmemiş doğ emri gelmiş tohumlar görürüm
Usanırım rahmet olmaktan göğüs germekten
Bıkarım nefes almaktan taviz vermekten
İsyan tuğlarım yıkılmaz kalenin surlarında
Ateşleyecek olurum birden fitilini topların
Rüzgarlar güler benim ağlanası halime
Haykırmak isterim arık kim olduğumu aleme
Lakin bir kilit vururlur kahrolası dilime

Ben ölümü sevdim yaşamayı değil
Ben kavgayı sevdim muhabbeti değil
Borçlu Karaosmanoğlu Türklüğüm kefil...... !
...............Mahşer-i Türk..................