İstanbul ben,
İstanbul aşkım sevgilim,
canım yalnızlığım benim,
anam babam,kardeşim,
arkadaşım dostum İstanbulum,
bir ana gibisin
yalnız şehrim benim,
saçlarımı okşuyor
sabah rüzğarı şefkatlıce
incitmeden,
canım İstanbulum
koca yürekli şehrim benim,
yüregin nede büyük
ulu ve engin,
tutupta elimden gezdirdin beni
çamura düşmüş çocukluğumda
düş güzelliklerinde,
korudun tüm çirkinliklerden
hainliklerden ve karanlıklardan,
ağlayacak oldum,
gizledin beni kara bağrında
derin sessiz kuytularında,
acılar çöktükçe yüregime
avutur oldu suların
dalğa sesleri ninni gibi,
gençligim,
susuz kuruyup giden
bir tomurcuk oldu
hiç açamadan,
ama sen canım İstanbulum
izin vermedin
ezip geçmelerine bu tomurcuğu,
onu aldın itinayla gömdün
bağrının derinliklerine,
ne kimse görsün,
ne kimse alsın,nede
bir kimse kırıpta incitsin.
Yalnızlığım,
can dostum İstanbulum benim,
dostum arkadaşım,sevgilim,
her yeri
her şeyi benim İstanbul şehrim.
İstanbul,
yalnızlığım ağlamışlığım......



14/01/1990/Drağos/-----Metin GÜRSOY