DÜNÜNÜ YİTİRMİŞ ADAM-Bu çökük omuz, umutsuz gözler ve dününü yitiren adam, iyi ki bakmamış sana çünkü maske takardı gözlerine ve yakalayamazdın insanın yüz yıllık efkârını...- Döküldükçe damla damla gözyaşları, Limanın taşlarına Sallanarak giden bir bedenin ömrü de İzler sessizce gölgesini… Ne efkârı anlayan bulunur Ne elinden tutan… Gecenin şefkatli kolları Sararken dalgalarla ruhunu, Dalar derin derin gönül Ve titrer anıların soğukluğundan. Med cezir misali ömrü Dizili inci gibi duvara, Yansır bir bir varlığının zincirleri Acımasızca ve gülerek… Neden ki diyemez, Bendendi diyemez Diker şişeyi tepesine, Büzüşür lime lime battaniyenin üstüne… Sahipli bir köpek gibi mutlu, Umut yüklü bir yürekle Uyanmak ister güne. Ruhu mu, bedeni mi inledi bilemeden Sıçrar birden sırılsıklam, Böğründeki tekmeyi unutup… Bu haykırışlar yabancı değilken ona, Çökük omuzlarını alıp Sürünürcesine uzaklaşır tekneden, Onu götüren ayaklarına itaat ederek. Sırtında binlerce yük, Gönlünde sadece anlamsız bir düş, Bakar güneşin şavkına Görür gibi onu Yıllar ötesindeki gençliğiyle ve Kırışmış yüzüyle… 11.4.2011 Serap DEMİRTÜRK |