Özledim sizleri ben, inanın ta yürekten
Kucak açtım sizlere hadi gelip sarılın,
Bilseniz ne garibim, hayaliniz geçerken
Hadi hadi durmayın, kollarıma atılın.

Geceleri sizleri görürüm ben rüyamda,
Ahmet tahta başında, Hatice ip atlardı,
Hep böyleyim işte ben, bu emekli dünyamda
Dinlerim uzaklardan kalpleriniz atardı.

Susuz değirmen nasıl, gördünüz mü bilemem
Kederli bir sessizlik zamanı yıllar eder,
Yaşlanan gözlerimi davranıp da silemem
Sizlerden ayrı kalmak sanki ölümden beter.


Bir öğretmen olarak şiirinizden çok duygulandım sayın hocam.
Bu öğretmenlik mesleği diğerlerine hiç benzemiyor.İşinden çıkan insan evine gider çalıştığı yeri unutur.Biz de öyle mi?

Emekli olunca bile ne siz öğrencilerinizi ne de onlar sizi unutamıyor.
özlüyorsunuz.Hepsi ayrı ayrı gözünüzde tütüyor.Zaten o aşk olmasa bu yorucu meslek çekilmez.
Daha dün adıyamandaki bir öğrencimden face*oktan mesaj geldi.beni hiç unutmadığın yazıyordu.

Bir özelliğimiz var.Öğretmenler hiç yaşlanmazlar hep genç kalırlar.Öğrencilerinin verdiği enerjiyle.
şiirinizi beğeniyle ve büyük bir hazla okudum.İlhamınız ve kaleminiz daim olsun efendim.
Selam saygılar.