nefret masumluğu
ben hiç ağlamak istememiştim
gözyaşlarım onlar hüznümü terketmek istemişcesine kendi içinde sıkıntı veren bir bulut gibi kaçarcasına ağladım yakarcasına dağladı yureğimi uçurum rengınde üzüntülerim kaptırsa sevinçlerim kendini bi acı seline dalgalara yenik düşer yutar sessizlik kalbimi hislerım donuk bakan bir balık gibi şuursuz katıksız renksiz olur eğreti ödünçler kazanıyorum kendıme bir mutluluk için yamalı karalar ödeyecek bedenim taze gözükürken içim yağmalanacak serpilirken çehreme damla damla sızılar alıp başımı gidiceğim kendimden sonra ben ben olmayacağım mezarlarla dolu bir duygu buketi koklayacak kalbim görenler ürkecek sevmeyecek beni ben mutsuz ve aşka borçlu nefret masumluğu yaşama kilitli bir insan sergiliceğim kendimde... |