Cemil MERİÇ’in
Aziz hatırasına


Söyle, yol bulur muyuz düşmeden tuzaklara ?
Dünyanın eşiğinden bakarken uzaklara...

Kelimeden merdiven kurarken gönüllere ;
Nasıl da vurur ayaz, kıymadığın güllere...

Gerçeği görmek için, ama olmak mı gerek ?
Ateşe atıyoruz kendimizi bilerek.

Saf bir Ramayana’dan düşerken söz incisi ;
Seninle aralandı Hint’in kızıl goncası ...

Kapılar sürmelenmiş söyle nerden girilir ?
Aralanır bir kapı,"Işık Doğudan Gelir".

Kimse dönüp bakmıyor almadan kirasını ;
Kim sarar ; "Bu Ülke" nin kanayan yarasını ?

Kendimi "Jurnal" ledim, kimse tınmıyor bile ;
Büyük gerçek önünde, olduk ilkel kabile !

Yokluğa düşüyoruz inat edip varlığa ;
Geçemedik bir türlü; "Umrandan uygarlığa"

Her kadında bitevi; " seni aradım" dedin ;
Bilemedik, kaç kulaç senin sevda kemendin ?

Arsız kalabalıkta; diz döver kimsesizlik,
Çökerken içimize, acı, derin sessizlik...

Yalnızlığım bu akşam, düşürürken yadıma ;
Kamuslarla yetiştin koşarak imdadıma...

Kalmadı aşina yüz, yanar kalbimin içi !
Bu yüzden seviyorum Tunca’yı ve Meriç’i.

Hayal iklimlerine, yol alıp düşünceden ;
Islanıyorum işte, yağmurlarla inceden...






Hayrettin YAZICI