Bu şiirimi 1972 yıllarının başına BALIKESİR LİSESİNDEN kALMAKTA OLDUĞUM VAKIFLAR ÖĞRENCİ YURDUNA okulu çıkışı tutulmuş olduğum tipili bir kar yağışı sonucu kaleme almıştım. saygılarımla...

İnsanı birbirne katar dışarıda sarsar,
Dem-be-dem yere düşer birer, birer karlar.

Tozu ve dumanı hercümerç etti bu duman,
Çekti elinden bütün umum bir elaman.

Çok bacaları devirdi inatçı rüzgâr,
Sermestem olan kuş durmaz eşini arar.

Kurudu yerlerde kalmadı bir rutubet,
Gitti şiddetin ile umumdan meserret.

Bir kuru topraktır yerde elinden kalan,
Sağa sola koşar yolun şaşıran duman.

Çıkarır ağaçlar çılgınca birçok seda,
Hala karlar gökten teker, teker yağmada.

Bu sedalar ki seslenir durmadan vız… Vız…
Yatılan yataklarsa olduğundan ıssız!

Hafif bir sis, kar inmede dest i semadan,
Bir ara başladı kar yağmaya durmadan.

Heyhat! Karlar bile şaşırıyordu yolun,
Yerde eseri kalmadı taşınan tozun.

O sarsar ki, girecek yer aratıyor,
Her türlü mahlûkatlar elinden ağlıyor.

Ana! Dışta ağaçlar inliyor sarsardan,
O sarsar ki, ses veriyor kûhdaki kardan.

KÜÇÜK OZAN(CML DMR)
LÜGATÇE:
ŞİTA: Kış.
SARSAR: Pek şiddetli rüzgâr.
DEST İ SEMA: Gökyüzünün eli. Gökyüzü.
KÛH: Dağ.