AĞLIYOR KÖYLÜ KIZIYüzündeki yazmanın alı vurmuş yüzüne Oturmuş bir kenarda ağlıyor köylü kızı. Sabah olmuş uyanmış yar görünmüş gözüne Sevdalı yürekleri dağlıyor köylü kızı. Söğüt ağacı gibi kenarında suların Yüzde gülücüklerin, özleminde kolların Bakıp seyrine dalmış ulaşılmaz yolların Çoşkun akan sel gibi çağlıyor köylü kIzı. Gidip gelmemiş yari, kışa dönmüş baharı Hayat sunmuş elemi, tek kalmış sevdaları Kendine dost edinmiş küf kokan odaları İçindeki sevdayı eğliyor köylü kızı. Giydiği fistanına düşmüş dağın çiçeği Döktüğü gözyaşıyla hep ıslanmış leçeği Sevda dolu yüreği, yok ki onun ölçeği Gündüzleri karalar bağlıyor köylü kızı. RABATLI ömür böyle, geçermiş ömür böyle Vur başını taşlara, sen ne söylersen söyle Kapanmaz öd yarası ne Güneş’le ne Ay’la Aleme umutları sağlıyor köylü kızı. 24.02.2011 Ertürk DEMİRCİ |
sağlıcakla kalın