eskiyen bir umut

Yoruldum artık
Gövdeme değecek bir umudum kalmadı
Tutunurum sandım hayatın gülen yüzüne
Kurtulurum sandım bu kader çıkmazından
Kaçtıkça kayboldum
Kendi gerçeklerimin içinde sır oldum
Alnıma yazılan bir kadına umudum dedim
Umut meğer eski köye yeni adetmiş
Bir dinleyen olmadı hallerimi
Hani sabır dedikleri erdem var ya
Yarı yolda bıraktı ellerimi
Söylenecek sözlerim heybemde kalakaldı
Unutulup gittim eski bir sandıkta
Resimlerde soldu yüzüm
Meğer ne çetinmiş dağın yamacı
Bir adım atamadan sürüklendim
Düştüğümde yüreğim kanıyordu
Gözümden akan yaşlar yetmez
Fırat’ı kurutur oldu
Yeter diyemem nefesim tükenmedikçe
Ama yoruldum kendi nasihatimce
Bilmem nerde kırıldı kanadımın altın parçası
Hangi fırtınada koptu can havlim
Suretine can dediğim el oldu
Kendi dünyamda gökten düşen üç elmam vardı
Biri bendim unutuldum
Biri sevdamdı terk edildim
Biri umuttu vuruldum
Şimdi geceler daha bir öfkeli kendime
Gündüzler son çeyreğinde