Sonuna geldiğinde, denizin kucak açmış düşlerini seyreyle,
Bahsi geçmemiş düşlerin nefesine işleyişi ne acı,
Hayat unutturur ama durur bir varlığın sana olan inancı.

Kendine zulmetmeye meyilli her toprak gibi,
İçinde kuru bahaneler, sarılıp uyu,
Ezilirken cennetinin hurileri,
Meyve verir bahçeler, taşa dönüşür yollar.

Elma toplamaktan yoruldu ellerin,
Dökülür kucağına dünya ve meyvelerin.
Ağır bastı ayrılıklar ve günlerin,
Kollar zayıf bir an, gelirse de narin.

Kara basar, kopmuş diğerinde bir gözün,
Can damarına basmış yalnızlıklar,
Utanmadan bir kez daha, düşün,
O seni, sen o nu ararsınız her gün.

Ben karayım, ama sonum unutma deniz,
İster boğul ister sür arabanı, yollar senin.
Görmediğim elleri olacaksın aldığında,
Vermede elma hesabını, almadan vermedin.

Mevsimler senin olur düşerken yapraklar,
Gözüm bakar yemyeşil taze mezar,
Bir bütünden ayrı düştü parçalanmış sevdalar
Gördüğüm Azrail değil şimdi gelen o, yar,