Vaveyla
Her çekip gitmenin emanetidir yalnızlık
Artık,sabahlarımda karanlık doğar Titreyen geceye biraz daha sokulur,gittikçe üşürüm. İki büklüm olmuş pişmanlığımı yudumlarım kadehlerde Cerenin nefesi kesik,gözlerimse keder damlatır yağmura Sararmış sonbaharların yaprakları dökülür bu son vedamda Hani gurur vardır ya,acıyı bile bile vazgeçmenin sebebidir Kimi zaman gidişin öyküsünü okutur yüreğe defalarca Kimi zamansa kaleme söyletir sensizliği sayfalarca... Günahlarımı serptikçe en kuytu yaralarıma Bakışlarıma bulanır derin bir vaveyla Kendi kendime avunur dururum Unutmak...Unutmak kolaydır nasıl olsa |
Tanımaz oldum kendimi aynalarda.
Ama gidenler doymadılar.
Yüreğinize sağlık...