Bir yudum su gibi çöl ortasında
Sana muhtaç oldum damla be gülüm
Ömrümün en güzel yol ortasında
Beni yalnız koyup gitme be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Aldığım nefesin sebebi sendin
Sevdanla yüklüydüm bedene tendin
Kırılan kalbimi saklayan yendin
Kadir kıymet nedir gözle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Toprağa gark olan faniler gibi
Tanrıya sığınan kaniler gibi
Canana yazılan maniler gibi
Sınırsız bu sevda anla be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Onca sözüm bitti kırıldı sazım
Bilirim ki gayrı geçmiyor nazım
Bunca hasretliği çekmekmiş yazım
Kararttın ömrümü izle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Tenini koklayan el ben olsaydım
Saçını telleyen yel ben olsaydım
Kokunu gizleyen gül ben olsaydım
Bitmezdi hasretim dinle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Yollar uzadıkça derman bitecek
Yıllar uzadıkça beden çökecek
Şakaklar kırlaşıp gözler göçecek
İş işten geçmeden ünle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Açlığı tokluğu hiçe saydıran
Samanlığı bile seyran olduran
Bir işveli sözle ferman düzdüren
Senin gibi afet nerde be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Soluğun kesildi şimdi nerdesin
Melanî indinde eşsiz yerdesin
Çatık kaşlarınla bilmem ne dersin
Bir kusur mu ettim söyle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Tahsin Melan 22.08.10_Frankfurt

Şiir sunumunu aşağıdaki bağlantıdan izleyebilirsiniz.
www.tahsinmelan.com/siirler/sunumlar/gulum.htm