avuçlarıma,
boşluğunu bıraktın,
ne kadar yer kapladığını bilemediğim
ağırlığını hissettiğim,
çırpındıkça parmaklarımdan kayıp,
gidemeyen,
sesi kısılmış bir duygunun
kıpırtısını bıraktın…

düşüncelerimin,
tam merkezinde çöreklenmiş,
iğneli bir top gibi,
kıvrandıkça canımı yakan,
bir bilinmezdi varlığın.

sözcükleri çiçeklemeye dilim varmıyor
dört yanı perdelermiş o bahçede,
saklı bütün renkler.
dokunsam da boyanmıyor,
çocukluğumun anıları.
ışıklayamıyorum ardımda bıraktıklarımı
mumlu yüzeyi boya tutmuyor geçmişin.

kapkara bir trene yüklenmiş dün,
raylar bu güne taşımıyor mutluluğu
makas başında ben yok-um…
ilkel başlangıçlarına yapışıp kalıyor,
duyumsayışlar.
evrimine tanık olacak vakit yok,
ehlileştirmeye vakit yok sevgileri.
akarsuya karışıp denize ulaşmak,
kaçınılmaz…

okyanusun kalbinde büyüyen girdaba,
kapılmamak mümkün değil.
belki med-cezirler kurtarır beni
çalkanıp köpürdükten sonra,
bir midyenin pembe ağzında,
ulaşırım sakin koylara
ay ışığında arınır paslı düşünceler,
boşlukları doldurur tuzlu kum…

özlemözkayatunca/yirmisekiztemmuzikibinsekiz