Mazi kalbimizde sızıdır bazen...Bununla ilgili görseldekileylakları ve fincanı görünce o olayı ben yaşamışım gibi oldum...Zaten fincan apayrı bir jostalji...En çok da cocukluğumuzun nostaljileri fırtına olur içimizde...Acıtır...acıtır...koparıp atamayız, belki de atmayız...Sızısı bile dermandır yılların yıpratmışlığına...Hani deriz ya "yeniden çocuk olabilseydim" diye...Malesef film geri sarmıyor...Aslında hepimizin içinde o çocuk durmakta.Eğitimci Doğan Cüceloğlu'nun böyle bir yapıtı var.O'nu öldürmemek lazım.Büyütmemek gerek...Hep içimizde kalırsa,zaman zaman çocuk olup,çocukça şeyler yapabiliriz belki.Akşam dizide Osman'ın elinden oyuncağını çekip aldı amcasının eşi, hemen arka plandan bir yorum getirildi:"Çocuğun elinden oyuncağını alırsanız, çabuk olgunlaşır,bir daha çocukluğuna dönemez.Oysa çocukluğunu doya doya yaşayan bireyler yetişkinliklerinde de zaman zaman çocukluklarına dönerler,bazı nostaljileri yeniden yaşarlar,daha mutlu olurlar" diye...Çocuğumuzla çocukça oynayabiliriz kimi zaman.Empati yaparız,torunumuzla atçılık oynarız...Şiiriniz içimizi kıpırdattı...Çok duygulandım.benim de sayfamda "yeniden çocuk olmak" diye bir şiirim var...Değerli şairim duygulu ve maziden acı/tatlı hatıralar taşıyan bir şiirdi...leylakların ve çayın dayanılmazlığı....ve...çocukluğumuzun unutulmayan kokusu...Mest oldum doğrusu...Yüreğe ve kaleme saygı...Tebriklerimle efendim...Entellektüel.

Entellektüel tarafından 2/2/2011 1:20:55 PM zamanında düzenlenmiştir.