yorumunuz için teşekkürler

Bu yadığım yorum sizin şirinize birebir bir yorum olmasa da benim sizin şiirinize yorumum. Düşündüğüm o an aklıma gelenler. Ne anlatmaya çalıştım derseniz, dünyevileşmek insanın en büyük günahı. İnsan asıl amacı olan Allah'a kulluğu bırakıp yaratılmışlara kulluk yaparsa işte o zaman dünyevileşir. İnsan insan yapan Allah'a itaati, Allah'a ibadetidir. Bu dünya ahiretin tarlası bu dünyaya ne ekersen yarın onu biçersin ahirette.

Kur'an geçen Davut kıssası vardır. Çeşitli surelerde anlatılır. Bunlar ayrı ayır surelerdir. Hangisinde geçiyordu ama şöyle bir olay anlatılır Hz Davut'a gelen iki kişi birbirlerinden davacı olduklarını söylerler. Bunlar iki kardeştir birinin doksan dokuz koyunu öbürünün bir tane koyunu vardır. Doksan dokuz koyunu olan bir tane koyunu olana hileyle ya da normal yollarla bir taneyide kendine almışıtır. Hz Davut bu konuda hepsini alanın haksız olduğunu ila ki gücün yetse dahi bir taneye göz dikmek adaletli olmayacağın söyler. Bu kişiler çıkınca Hz Davut bunlar Allah tarafından kendisine gönderilen birer misal oluduğunu anlar. Çünkü olayın arka perdesinde diğer kaynaklardan anlatılan bir olay vardır. Buna göre Hz Davut yakınlarında güzel bir hanıma gönlünü vermiştir. Bunu sadece kalbineden geçirmiş. Benim olsa demiştir. Gel zaman git zaman bu kadının koca askerdik bir savaşa gider ve geri dönmez. Hz Davut bu kadını kendine eş alır. Bu iki kişi bu olaydan sonra gelmişlerdir. Hz Davut'un hatası kalbinden dahi böyle bir şeyi geçirmiş olmasıdır. Daha sonra meşru olarak evlenmiştir ama öncesiden kadının koca varken böyle bir şeyi kalbinden geçirmesi bir peygambere yakışmayan bir şey olduğu dolaylı yollarla anlatılmıştır.
Benim yorumun üçüncü kıtası bu Hz Davut kıssasına bir atıftır.
Kur'an bir derya, yaşayan bir canlı gibi insan ona gönlünü açtıkça açılıyor. Mustafa İslamoğlu'nun tefsiri tavsiye ederim.