Zelil
Muayyen bir yalnızlıgın kızıydım.
masumiyetimden törpülendim. Zelil.. Takvamdan bir tutam döktüm Uryan kalmış kahrıma. Ve sonra Kestim yaramı Kanadı! Gâyem, ızdırabımdan koklatmak idi, Kokladın. Çarıklarım da önden yırtıldı. Gel! Gel ve yosma berelerimden okşa. Şimdi en iyi afyon aşksa salâ’da Gûsle çekerim ah’ımı. Hâk! sabrımın gözü,kaşı Taş bastım akan kanıma Hadi gel şimdi beni sen usla. Evlatlığımı yitirdigimden bu yana Renkler inzivada. Puslu bir kaftandı üzerimdeki Geceden kalma. Kalındır yaralarıma. Sucûd ettim anamın baş koydugu taşa Düştüm secdegâhına. Kördüm, ebelendim Küfre girmekten geçtim. |