(1) PUANCI HAYRANIM'A-2/Taşlamak veya Hicvetmek için, sövmek veya hakaret etmek gerekmez/ Öylesi ısındılar, alıştılar ki size ’Bizi asla terketmez’ diye bel bağladılar Ama bu gün bir türlü uğramadınız bize İnanın şiirlerim üzülüp, ağladılar Görseniz acırdınız, öne eğik başları Yüzleri hiç gülmedi çatıkth hep kaşları Mütemâdiyen aktı gözlerinden yaşları Coşkun Irmaklar gibi sel olup çağladılar Dediler ’gelse gôrsek şöyle dünya gözüyle Gönlümüz hoş olurdu onun bir tek sözüyle’ Gelmediniz hasretin kor’a dönen közüyle Bütün hecelerini yaktılar, dağladılar Yalvardılar ’ne olur gurur yapma git çağır Artık çekemez olduk bu yük bize çok ağır Sen bir seslen o duyar eğer değilse sağır’ Ve size bu şiiri yazmamı sağladılar Farkındayım çok soğuk, yolları tutmuş tipi Emredin göndereyim hemen kapıya Jeep’i Yetişin kurban olam dâra çektiler ipi Boyunlarına takıp, ilmeği yağladılar Kurtuluş ümîdini ölüme bağladılar. . |
Siz yine 'edebi' sınırları aşmadan;
Edepsiz taşlamalar yapanlara, güzel bir eseriniz ile, cevap vermişsiniz. Sevdim bunu.
Elimizde ki kalem'i/klavye tuşlarını;
Karşımızda ki kişinin, kişilik haklarına, bir saldırı
Al aşağı etme, onurunu kırmak için, kullanılmamalı! O, bir silah değil...
Tekrar teşekkür eder;
Sevgi, ve saygılarımı sunarım